پیشرفت بعدی در دقت پس از سال 1656 با اختراع ساعت آونگی رخ داد.
گالیله در اوایل قرن هفدهم این ایده را داشت که از یک باب تابدار برای تنظیم حرکت دستگاه تشخیص زمان استفاده کند.
با این حال، کریستیان هویگنس معمولاً به عنوان مخترع شناخته می شود.
او فرمول ریاضی را تعیین کرد که طول آونگ را به زمان مرتبط می کرد (حدود 99.4 سانتی متر یا 39.1 اینچ برای حرکت یک ثانیه) و اولین ساعت هوشمند w26 plus را ساخت.
اولین مدل ساعت در سال 1657 در لاهه ساخته شد، اما در انگلستان بود که این ایده مطرح شد.
ساعت طولانی (همچنین به عنوان ساعت پدربزرگ نیز شناخته می شود) برای قرار دادن آونگ ساخته شد و توسط ساعت ساز انگلیسی ویلیام کلمنت در سال 1670 یا 1671 ساخته شد.
همچنین در این زمان بود که جعبه های ساعت شروع به ساختن از چوب و صفحه های ساعت برای استفاده کردند.
در سال 1670، ویلیام کلمنت لنگر فرار را ایجاد کرد، که نسبت به فرار تاج هویگنس پیشرفت داشت.
کلمنت همچنین فنر تعلیق آونگی را در سال 1671 معرفی کرد.
عقربه دقیقه شمار متحدالمرکز توسط دانیل کوئر، ساعت ساز لندنی و دیگران به ساعت اضافه شد و عقربه دوم برای اولین بار معرفی شد.
فنر پیچی, در سال 1675، هویگنز و رابرت هوک فنر تعادل مارپیچی یا فنر مو را اختراع کردند که برای کنترل سرعت نوسان چرخ تعادل طراحی شده بود.
این پیشرفت مهم سرانجام ساعت های جیبی دقیق را ممکن کرد.
ساعت ساز بزرگ انگلیسی توماس تامپیون، یکی از اولین کسانی بود که از این مکانیسم با موفقیت در ساعت های جیبی خود استفاده کرد، و عقربه دقیقه شمار را به کار گرفت که پس از آزمایش انواع طرح ها، در نهایت به پیکربندی امروزی تثبیت شد.
مکانیسم ضربه قفسه و حلزون برای ساعت‌های ضربه‌ای، در قرن هفدهم معرفی شد و مزایای مشخصی نسبت به مکانیزم چرخ شماری (یا صفحه قفل‌کننده) داشت.
در طول قرن بیستم یک تصور غلط رایج وجود داشت که ادوارد بارلو اختراع قفسه و حلزون را اختراع کرد.
در واقع، اختراع او با مکانیزم تکراری که از قفسه و حلزون استفاده می‌کرد، مرتبط بود.
ساعت مکرر که تعداد ساعت‌ها (یا حتی دقیقه‌ها) را به صدا در می‌آورد، توسط کوآر یا بارلو در سال 1676 اختراع شد.
جورج گراهام در سال 1720 گریز بی‌تپش را برای ساعت‌ها اختراع کرد.
